Not forever 20

Mijn moeder stelde voor dat ik met de 30-dagen-niet-klagen challenge zou starten en misschien heeft ze een punt maar ik besloot dat ik zin had om heel veel woorden aan elkaar te schrijven die samen één klaaggeheel vormen. Dus bij deze.

Het probleem met stage is, naast de stage zelf, de gehele situatie die er omheen is ontstaan. Het besef dat ik de nummer één ben in het maken voor poor life decisions en dat mijn leven daar ondertussen in het teken van is gaan staan. Ik kan niet naar de bios omdat ik bij de trailers in het begin al een brok in m'n keel krijg en heel hard wil huilen omdat ik er voor heb gekozen om mijn studie niet af te maken en zo dus ook niet in de filmindustrie te zullen eindigen (maar ik ben dat wel van plan). 

Een achtste oceaan wordt gevormd terwijl ik aan het rijden ben naar huis van mijn stage omdat ik er geen zin meer in heb omdat ik het oprecht háát, en het besef steeds weer binnenkomt dat ik wéér de verkeerde studiekeuze heb gemaakt en ik dit keer niet meer terug kan. Ik ben over de helft. Volgend jaar juni ben ik afgestudeerd, als het goed is.
Op deze stage was al mijn hoop  gevestigd - dat de afgelopen twee jaar vol depressies omdat mijn studie me diep ongelukkig maakte, maar wat ik afschoof op het feit dat ik studeren gewoon niet leuk vind  -weer goed zou maken. Maar het is één grote deceptie. 

Ik sta 's ochtends op om kwart voor zes en ben misselijk van ellende, en ondanks dat mijn grote vriend Mark Manson (auteur van 'the subtle art of how not giving  a f*ck') zegt dat ik zelf heb gekozen om te lijden om zo mijn zelf gekozen doel te kunnen behalen en dat ik er dus mee moet dealen en moet stoppen met zoveel zelfmedelij, voel ik me oprecht diep. ongelukkig.

Ik kan geen grey's anatomy kijken of series in die trant omdat het oprecht pijn doet om te kijken. Het beroep dat ik heb gekozen valt zó erg tegen. En om door te studeren en er 6 jaar aan vast te plakken, heb ik geen zin in, omdat ik studeren háát.

Maar goed, gister besloot ik te lijden door weer na een jaar naar de bios te gaan en de tranen met moeite binnen te kunnen houden. Niet omdat de film zo fantastisch was, maar vanwege de poor life decisions die ik afgelopen jaren heb gemaakt. Toen er op de aftiteling stond dat er 15000 banen waren gecreëerd door de productie van deze film, zei ik tegen m'n ouders dat er vast ook wel een baan voor mij tussen zat. Mijn ouders zijn nog steeds fan van het idee van mij in de filmindustrie, dus ze vroegen wat me weerhield. Maar we zijn het wel allemaal eens dat er eerst een bepaald papiertje moet worden behaald. Een papiertje waar ik dus geen kut mee wil gaan doen. 

Ik probeer sinds dit jaar serieus te kijken naar wat ik wel wil, want ik weet ook dat ik er over kan blijven zeuren maar dat ik er niet verder mee ga komen. Maar ik weet het niet. Ik weet niet waar ik moet beginnen (want ik wil dan eigenlijk naar LA waar ik vast de enige in ben met die droom om te kijken of ik daar mijn droombaan kan vinden, maar ik wil mijn vriendje niet achter laten want ik hou zó. veel. van. hem). 

Ik word zo moe van mezelf.